Nie lubię przyszłości…
Przyznaj się marzysz czasem, że Twoje dziecko zostanie lekarzem/ prawnikiem/szczęśliwym człowiekiem?
Na pewno.
Nie uwierzę, że nie.
My kiedy wybieraliśmy imię dla naszej córki… a było to to długo przed wiadomością, że to będzie dziewczynka ( na początku miała być Markiem ;-p) … śmialiśmy się, że będzie jej to imię pięknie pasować do tytułu profesorskiego ;-p
Każdy myśli o przyszłości. Bliższej czy dalszej ale myśli.
Kiedy spadły na nas Lilkowe problemy, na samym początku, nie mieliśmy chyba nawet czasu myśleć dalej niż parę dni. A one i tak były wyznaczone przez lekarzy, szpitale, rehabilitacje itp cuda. A w tym wszystkim jeszcze my. Praca. Dom. Z czasem jakoś poukładaliśmy sobie wszystko na po naszemu. Nauczyliśmy się nie planować daleko do przodu, nie przejmować jutrem. Przywykliśmy ( o ile się w sumie da) do jednej wielkiej zmiennej. Ta zmienna stała się naszą stałą po prostu.
Staramy się żyć tu i teraz, cieszyć się z każdej chwili. Czerpać garściami z dobrych dni. I nie myśleć za dużo.
Ale… no nie da się do końca.
Starzejemy się nie da się ukryć.
Lata w mega wysokim stresie, bez snu, na bombie robią też swoje choćby nie wiem co.
Coraz częściej zastanawiamy się co będzie dalej.
Już nie nawet w sensie medycznym.
Ale z takim zwykłym życiem codziennym.
Jesteśmy dorosłymi, świadomymi ludźmi. Twardo stąpamy po ziemi.
Co będzie z Lilką jak nas zabraknie?
Jak długo będziemy wszyscy razem?
Kto będzie pierwszy?
Te pytania coraz częściej do nas wracają.
A i nie słuchamy medyków już w tych tematach za bardzo…
A i coraz częściej ten temat jest też poruszany w mediach.
Ostatnio czytałam jak to grupa rodziców zbudowała dom dla swoich dzieci.
Sami. Bez pomocy Państwa Polskiego. Dzięki Dobrym Duszom i swojej ciężkiej pracy!
W takim domu dzieci takie jak Lila maja jak w domu po prostu plus pare małych a jak istotnych bonusów: lekarzy, pielęgniarki, opiekunki, rehabilitantów!
Ale jest też druga strona tego medalu… człowiek – człowiek jest tylko człowiekiem a czasem zwyrodnialcem, zboczeńcem albo zwyczajnie leniuchem czy sam pomocy potrzebuje…. i co wtedy?
Liczyć na Państwo nasze wspaniałe?
Liczyć trzeba na siebie…
“Liczyć” nauczyć trzeba Lilkę…
Łatwo na pewno nie będzie…
To wszytko tak przeraża, że nawet pisanie o Tym boli fizycznie.
Chyba pora na dziś postawić kropkę.
Przytulcie dziś mocno swoje cudowne dzieci!
Mama Aga

Święta Święta i po Świętach....

4 komentarze
Kasia
Nie wiem co mam napisać. Napiszę tylko, że całym sercem Wam współczuje i uświadamiam sobie, że w życiu trzeba się cieszyć z najmniejszych rzeczy…
liliannawaleczna
I właśnie o to chodzi. O to tu i teraz. Te drobnostki, na które często nie zwracamy uwagi. A to one tak naprawdę kolorują nasze życie…
Choćby nie wiem co miało być to będzie. Od nas zależy co zapamiętamy a przede wszystkim jak.
Karolina / Nasze Bąbelkowo
Nie da się nie wybiegać w przyszłość – zwłaszcza w takiej sytuacji, jak Wasza. Mam nadzieję, że wszystko się jakoś pomyślnie dla Was poukłada.
Monika, zresetowani.pl
Dokładnie tak samo myślę.. nie przejmuję się kim będzie moje dziecko w przyszłości, bo to jest jego ścieżka i nie chcę przymuszać go by np zostało lekarzem czy kasjerką w sklepie. To ma być droga mojego dziecka. Ale właśnie moje myśli skupiają się na tym czy moje dzieci będą sobie radzić w życiu, szczególnie gdy nas zabraknie.