Zbieramy wspomnienia: pierwsze ognisko.

Hejka!
Wiecie co rodzice mi wczoraj zafundowali??
Ognisko! Takie prawdziwe! Wielkieee!!! Gorące. Syczące!! Pachnące!
Już tyle razy było w planach ale jakoś zawsze coś. A wczoraj spontanicznie jakoś tak wyszło. Piękna pogoda. Zero wiatru. Dobra forma. I się udało. Pierwsze w życiu, takie świadome ognisko zaliczone!
Kiedyś już byłam chwilkę na ognisku. Moja kochana już parę lat temu podobne zorganizowała. Ale to tylko rodzice opowiadają bo ja za bardzo nie pamiętam. Dlatego to jest tym pierwszym tak naprawdę.  No i takim pierwszym, które od podstaw rozpalałam.
A jak było?? Sami popatrzcie!

Najpierw tata rąbał drzewo na ognisko

Mama też chciała ale chyba tata ma więcej siły albo ładniejsze rękawiczki ?

Od takiego małego ognia się zaczęło…

… a na takim wielkim skończyło.

Tatko dorzucał do ognia aż iskry latały ?

Nie bałam się nic a nic i bardzo mi się podobało.

Im było ciemniej tym ogień był piekniejszy.

Taaaaaki wielki !!

I jeszcze wjechały kiełbaski ( podobno dobre, wierze im na słowo ? ) A babcia nawet śpiewała coś o jakichś kniejach. Ja wolałam smerfową piosenkę. Nie mogłyśmy się w tym temacie dogadać.

Ziemniaczki też wsadzili jak już ognisko przygasało.

U babci na kolanach było najbezpieczniej ( jak już zrobiło się ciemno to już tak odważna nie byłam).